فشارهای فیزیکی و روانی شغلی در پرستاران و ارتباط آن با اختلالات اسکلتی- عضلانی

مقدمه: فشارهای فیزیکی و روانی فزاینده بر پرستاران ممکن است به افزایش شیوع اختلالات اسکلتی- عضلانی منجر شود. این پژوهش با اهداف تعیین میزان شیوع علایم اختلالات اسکلتی- عضلانی در نواحی گوناگون بدن پرستاران و بررسی ارتباط میان دریافت و قضاوت پرستاران از فشارهای فیزیکی و روانی و میزان شیوع اختلالات اسکلتی- عضلانی، انجام شده است. روش کـار: در این مطالعه مقطعی، 642 پرستار از 46 بخش گوناگون از 12 بیمارستان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز که به طور تصادفی انتخاب شده بودند، بررسی شدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه نوردیک و پرسش نامه محتوای شغلی به صورت مصاحبه در محل کار گردآوری شدند. یافته ها: طی 12 ماه گذشته، 4/84% از پرستاران، علایم این اختلالات را در یک یا چند ناحیه از دستگاه اسکلتی- عضلانی بدن خود تجربه کرده اند. کمردرد شایع ترین ناراحتی در بین پرستاران بوده است (9/54%). آزمون های آماری نشان دادند که وقوع علایم اختلالات اسکلتی- عضلانی در پرستاران با فشارهای فیزیکی ارتباط معنادار دارد (با گستره نسبت برتری از 5/1 تا 7/2). هیچ فاکتور مرتبط با فشارهای روانی در مدل های رگرسیون باقی نماندند. نتیجه گیری: شیوع اختلالات اسکلتی- عضلانی در پرستاران مورد مطالعه بالاست. از دیدگاه پرستاران، فشارهای فیزیکی و جسمانی عمده ترین عامل وقوع این اختلالات است. در بین فاکتورهای فیزیکی، پوسچر نامناسب اصلی ترین عامل مرتبط با اختلالات اسکلتی- عضلانی است. هرگونه برنامه مداخله ای جهت پیشگیری از اختلالات اسکلتی- عضلانی در میان پرستاران می بایست بر کاهش فشارهای فیزیکی متمرکز شود.